نور ظلمت از ره آمد
بوی خون را همره آورد
غنچه خشک امید
در ماه بهمن
یخ زد و تاریک
در سردابه تاریخ آویزان
گورکن از راه آمد
زنده ها را کشت
مرده ها را از کفن بیرون کشید و
تازیانه بر چروکان استخوان ها زد
یاد تاریخی که، تازی تاخت بر ما
زنده گردید
مردم بیچاره در مرداب باور
غوطه ور
هر لحظه
فروتر
در لجن زاری به آن باور
پشم گورکن در کتابی دیده شد
عکس او هم در کنارش چیده شد
وبه شب
زالوی افکار او
..........تشنه
زوزه های گورکن مردم فریب و
هم صدایانش چو یک ارکستر
که، مردم را به سیم ساز ها
آویخت
وطن ایران چو قبرستان
به مردم رعشه وارد کرد
برای زنده ماندن
خلیج فارس رابخشید
خزر را روس ها بردند
و اروندرود شد شط العرب
و هیرمند هم ز هامون
رویگردان شد
به نامردی
سگ تازی
گرفته پاچه ایران وایرانی
و
فردا
کل ایران می شود ویران

اسکنبیل

رصدی روحم را

،کردم ودیدم که
نه به جایی بند است
نه کسی در بند است
به رصدخانه دل
سرزده وارد گشتم
او به راهی در پیش
پای بر پیکره ی خون آلود
دست و انگشت به سویی از دور
که، به ایران بند است
شاید آنجا بتوان او را دید
گر نمیرد در راه
چونکه او در بند است
شب و روزش در خون
تا رساند به پیامی
یا کلامی
به خیال بافتگان
از کانون
گر کسی را پند است

اسکنبیل

اعتصابی است زیر خاک
ریشه ها آب وغذا
بر نکشند از دل خاک
خاک خیس است
نه خشک
کود آلی همراه
همه دردسترس ریشه
اما
گلوی بوته ما
از نفس باد خزان
خشک چون ساقه نی
ریشه های افشان
داد و فریاد زنند
که، چرا جذب رطوبت از ما
ریشه های غددی
عقده در غده خود حبس کنند
ریشه راست فرو رفته به خاک
چشم هایش بسته است
چو فراری از نور
که، فرو رفته به افسانه زور
در دل خاک نمور
اعتصابی سایه
خانه همسایه
از مژک های دو تا ریشه نازک برخاست
حال
بی حال شده است
بوته افتاده زپا
که، چرا
ریشه زپا خشک شده است
کاکتوسی از خاک
سر بر آورده
که، من هم هستم
سایه ام در شب تار
بر سر آدمیان خشک شده است

اسکنبیل

در و دروازه های شهر قشنگ
گشته باریک همچو کوچه تنگ
در گذشته تمامی مردم
در کنار گلای رنگارنگ
می نشستند وشاد می گفتند
خنده ازدل به لب به یک آهنگ
حال هر کس کناره می جوید
بهر راز و نیاز از دل تنگ
هیچکس همنشین نمی خواهد
تا بگوید ز راز دل یک رنگ
همه با هم غریب و تناهیند
روز وشب با لگام خود درجنگ
به کجا جهان رسد دادی
که، خدا باورش شود این چنگ
گر کسی باوری به دل دارد
در تماشای روح در دل سنگ
بشکست ساخکی ز پروانه
ز غباری که، هست با نیرنگ
گیج ومات است سروهای خموش
نرود ریشه ای به ساحل ننگ
من بنالم چو ناله شبنم
وقت خشکیدنش به خشکی سنگ
دیدگان را به سوی شهر قشنگ
می دوانم که، نشکفد آن ننگ

اسکنبیل

همچو نور می گویی
نه در تاریکی
که، نور و تاریکی
نمی شوند یکی
سیاهی نیست تاریکی
سیاهی یک رنگ است
همچو سرخ و سفید
ولی
اگر که، فکر و نهاد تاریک است
چو آسمان و فضا
که، نور می تابد و نور گذر
اما
روشنی ندارد و
نور نمی گیرد
قلب تاریکی

اسکنبیل

مانده درون چاه
وامانده در نگاه
از ترس بی کسی
در حسرت است وآه
گم گشته ای رسید
چشمان به زیر پای
انگشت بر جبین
گل رنگ و بی پناه
برگوش می رسد
خرناس مردگان
همسایه شبه
افتادگان ز راه
اشکی نمی چکد
از دیدگان شب
شبنم ندیده است
مژگان خشک کاه
دیواره قفس
چرخش نمی کند
بی پا و پاشنه است
سندان کج کلاه

اسکنبیل

من شکل چاه دیدم و اوانتهای چاه
من طول راه دیدم و او انتهای راه
من کوه را ندیدم و او دید کوه و کاه
من خویش را ندیدم و او دید مهر وماه
من خاک را به چوب جفا راندم از خودم
او خاک را ستود به مانند قبله گاه
بیگانگان مرا به هیاهو فریفتند
فریاد برسر ایران به اشک و آه
ایرانیان سرود غم جان سروده اند
ما خفته در خیال شب تازیان تباه
ترک وطن ز شاه و رسید وحشتی بزرگ
درمانده گشته ام به دنبال یک نگاه
من را ببخش وارث کوروش به نام خود
نام تو زنده است برایم به هر نگاه

اسکنبیل

امشب به سوی آسمان
پر می کشم تا بی کران
از این کران تا آن کران
گردش به خانه زمان
از دور پیدا ونهان
تک خانه ای درکهکشان
دیدم ولی بی دیده بان
رفتم به سویش پادوان
گیرم سراغ جان جان
زنگی در خانه نبود
رنگی چو ویرانه نبود
کردم صدا تا بشنود
هیچ کس در آن خانه نبود
اما صدایم را شنید
از سوی دیگر در کران
خندان شدم در آن زمان
از شوق دیدارش چنان
اما دلم با اشک چشم
بنوشت اینگونه سرشت
از آه و دم، آدم شدم
گشتم اسیر این و آن
خاکستری از روح من
با باد دقیانوس رفت
تا بشکند در سایه ای
این سایه های بی امان

اسکنبیل

چشمان قلبم کور کور
ریشه درون خون به زور
آن پستوی قلبم نمور
گشته به زخم گفته ها
در عالمی دیگر به گور
آن گفته ها کم گفته ای
از دل به دل غم گفته ای
بازش نمی بینی چرا
شادش کنی از کوی نور
رازی اگر دلدار شد
هم بسترش بیمار شد
دارو چه می جویی زمور
ای همدم راز خمور
پروا نکن در دل سرور
پروا نکن در دل سرور

اسکنبیل

توهمان هاله نوری
که، به دور کره عشق
به داغی درون خورشید
پر وبال داری
توهمان قله عشقی که
درونت سرشار
چو مذابی قلیان
شور و حالی داری
تو همان فلفل تندی
که، همه جرات بوسیدن ... ندارند
خط و خال داری
توهمان ساحل بادی که، کسی
در تو نپاید که، بیابد ساحل
صبر و سالی داری
تو اثر بخش زمانی
که، هزاران خورشید
در سیه چال نگاهت
کورند
چه جلایی داری
توهمان ساقی سودا
که، به پیمانه عشق
ره دل می بندی
تو چه هستی جانم

اسکنبیل

ای کاش نمی آمد
امروزه ز دیروزم
فردای ز امروزم
ای کاش نمی آمد
دیروز که، برما رفت
امروز کجا می رفت؟
فردا ز پی امروز
ای کاش نمی آمد
بشکسته سبوی دل
در سایه هر دردی
میخانه ز مسجد به
می گرنخوری سردی
روزانه وهر روزی
ای کاش نمی آمد
ز آن سرکه جوشیده
ناید می پوییده
از خم که، نروییده
آن روز نکوهیده
ای کاش نمی آمد
فرسوده شده گیتی
از قافله ایام
زنجیر شب وروزش
وابسته امروزی
ای کاش نمی آمد
این دل شده بتخانه
بت مانده چو جانانه
وامانده چو ویرانه
پس مانده دیروزی
ایام نشد روزی
ای کاش نمی آمد

اسکنبیل

آنجا به انتظار
دو خط بی قرار
نقشی از آن افق
بگذشته از کنار
دو خط بی قرار
کنارهم روان
ار ابتدای روز
با زور در فرار
دل دادن دو خط
با نقطه پگاه
بشکستن است و بس
چون روح سر به دار
بشکستن دو خط
مجذوب مشترک
گردد کتاب عشق
شرحی ز بی قرار

اسکنبیل