کوه سبلان برخیز
این خواب تو بهر چیست
آزادگی و قامت تو
گشته خمور

،همچو عرب های بیابانی که
خم گشته به سوی
اعراب
کوه سبلان برخیز
از خواب خماری
که، دماوند و دنا
چشم به آن قامت
پرغیرت و رعنای تو
انداخته اند
آنجا که، قدمگاهت
بر دشت مغان کوبد
بیدار شوند مردم
با غیرت آن خطه
و بیدار کنند
سایر مردم را
کوه سبلان برخیز
تفتا ن ستمدیده
دود آمده از مغزش
تفتا ن و بیابانش
چشمند به سوی تو
از پای دماوند و دنا و الوند
لاله به خون غلطد
گرغرش تو خیزد
برظالم و مکاران
جانی به تن جانان
پاینده شود ایران
کوه سبلان برخیز

اسکنبیل

ای کاروان گمشده در سوگ صحرا گریه کن
از خاموشی سوت و کور از ناله ما گریه کن
هر دانه شن در کویر گشته جدا ازمادرش
آن مادر سنگی کجاست؟ بر مادر و ما گریه کن
آن عهد را بشکسته اند تا ما چو خاکستر شویم
همراه باد پرخروش با ناله ما گریه کن
آواره ای، چون دانه ای با پشت پای این و آن
در جای جای این جهان برسازش ما گریه کن
دستی ندارد ذره ای، هر ذره ی افتاده ای
افتاده ای در زیر پای، از ریزش ما گریه کن
آن آفتاب بخت ما، سوزانده در صحرای دل
ای کاروان گمشده، برمام ایران گریه کن

اسکنبیل

لاله ما گردگرگون شد چه باک
کاسه ما گر پر از خون شد چه باک
لاله خون خود خورد از روزگار
بوستان لاله در خون شد چه باک
در صدف گر مانده مروارید ما
در و مروارید ما خون شد چه باک
سمبل آزادگی شد سروناز
تاروپود سرو از خون شد چه باک
چشم، دریایی ز اشک حسرت است
حسرت آزادگی خون شد چه باک
گر نفس ها مان به سوی نوربود
در قفس زندانی خون شد چه باک
لاله های ما اگر پرپر شدند
هر پرآن لاله مجنون شد چه باک
بستن این دفتر آزادگی
آرزوی جهل در خون شد چه باک

اسکنبیل

مسجد خراب گشته ومیخانه پایدار
ادیان سراب بوده و بتخانه آشکار
گرمای یخ به فرصت ذوبش کند ظهور
در آسمان فکر شراب است برقرار
مردان مسجدی همه در خواب غفلتند
مستان به میکده هستند باور یار
مسجد مکان زمزمه هایی ز آخرت
میخانه را گناه نباشد به روزگار
مستی و راستی که، ره راست سرمد است
مسجد در اندرون شده پر از گناه کار
میخانه دایره راست قامتان خوش
خوش تر از آن که، مست به درگاه کردگار
با راستی خدای را بپرستی نه با گناه
پروردگار یاور مستان روزگار
محراب را درون خم می شناختم
محراب مسجدی شده پر از ریا به بار
ما راغم خم است به محراب می فروش
جنت پر از شراب ناب به همراه یار یار
خرم دلی که، روی به مسجد نرفته است
دلدادگان می به تماشای کردگار

اسکنبیل

آتش گرفته دل
دیوانه گشته دل
از دوری وطن
ویرانه گشته دل
گردون نمی کشد
با رغم فراق
با خاطرات خود
بیگانه گشته دل
شیدای بیکران
رسوای این جهان
از ساز بی زبان
خونابه گشته دل
دادی نمی رسد
بر دادخواه دل
کر گشته گوش دل
افسانه گشته دل
گل های باغ دل
خشکیده در قفس
در جوی خون روان
میخانه گشته دل
سوزد از آن نگاه
دل های بی پناه
بشکسته بال ها
درمانده گشته دل
دزدانه می روم
بر بام خانه ام
گشته خرابه ای
کاشانه گشته دل
راز دلم تویی
خاکت سرم کنم
در قلب من بمان
دردانه گشته دل
ساقی نمی کُشد
مردان مست را
مستانه پر کشم
پروانه گشته دل
گاهی در اندرون
شوری است در سرم
افتاده در رهش
شب نامه گشته دل
کوتاهی حدیث
جان آورد به لب
جانم به آن حدیث
بتخانه گشته دل

اسکنبیل

گام های مورچه ها را
از درون چشمه شب
می شمارم
سنگ قبر موریانه
برجبین عشق و هستی
حک شده
با میخ مستی
گفتمانش را نمی فهمد
که، از دیوار تاریخ
هر کسی بالا رود
شمشیر افکارش
که، آغشته به تاریخ است
در دروازه ایام
بر سنجاقکی آویز می بیند
که، آزاری به تاریخ است
و دردی بدتر از آزار تاریخ
انکارتاریخ است

اسکنبیل

خندان و بی خزان
اینجا که، میکده است
در اوج خنده است
ارواح دور هم
جمعند دور هم
در دست هر کدام
جامی پر از شراب
روح بزرگ تر
ساقی ارواح گشته است
با رقص های او
بشکفت جام می
پیمانه چو نی
پرتر ز استخوان
ارواح مست مست
رقصان ز باده ها
از ماه و سال دی
انگشت بر دهان
سرکش ز آسمان
مانده در این زمان

اسکنبیل

آن قدح زمان منم
در قدح مکان تویی
گر که، بنوشی از قدح
بسته در این مکان منم
بگذر از این سراب دل
گریه این خراب دل
دور ز خاک و آب و گل
ساقی عاشقان منم
لاله رخی چو آفتاب
خوش تر از این شراب ناب
رو به هوای آفتاب
منتظر شبان منم
دست به دست دل دهم
عطر تو را به هل دهم
خسته اگر شدی ز گل
روای بی زبان منم
تیره شده نگاه تو
سکوت قبله گاه تو
چشم همه به راه تو
قوس زه کمان منم
بسته در این مکان منم
ساقی عاشقان منم
منتظر شبان منم
روای بی زبان منم
قوس زه کمان منم

اسکنبیل