زآسمانی پر از ستاره وماه
سمت ایران ما امیدی نیست
گرد وخاک ستاره های دگر
روی ایران ما سپیدی نیست
آرزوی هزار ساله ما
زیر دود سیاه بغض آلود
گشته مدفون به دل نویدی نیست
سایه های کفن نمای فلک
برتن و قامت وطن پیداست
می زنم بوسه بر هوای وطن
جای پایی که، بال پرواز است
در بلندای آسمان وطن
داد ایران چو داد سرباز است
در دلش قطره ها چو دریایند
روی بامش غبار ننشیند
آسمانش پر از ستاره وماه
سنگ هایش چون سنگ خارایند
کس نداند پگاه چون زاید
به نسیمی ویا گلی ساده

عطر آغوش او بهارکی آید

اسکنبیل