مژده به تمامی هم وطنان میهن پرست

وبلاگ جدید گَوَن

htpp://gavanekavir.blogspot.com

آماده

بازدید

است

،اسکنبیل را در بیابان کسی آبیاری نکرد

مگر دست تقدیر

بدرود تا دفتری دیگر

سلامی به گرمی عشق دو جان
خداوند جان و جهان و زبان
خرد گر بماند، جهان مانده است
ز اهریمن بد نهاد در امان
اگر مرد را راستی ایمن است
ز کوروش بده جامه ی زندگان
من از نسل های اهوراییم
خرد برتر از روح اهریمنان

اسکنبیل

اینجا خانه من نیست
اینجا لانه سگ هاست
اینجا میخ زیر پای هر مردی است
اینجا تیغ زهرآگینی

به جای نان به روی سفره ماهاست
اینجا خانه من نیست
اینجا پرنجاست، پرنحوست
پر دغل باز از دل بیمار
به جای مهر ورزی اوستایی
دروغ بر دیده ی ماهاست
اگر سگ ها برون رفتند
اگر بوی تعفن رفت
اگر آیین پر مهر اهورایی
بتابد برسرخانه
که، آن وقت خانه ی ماهاست

اسکنبیل

در ساحل نگاه خورشید
عشق قدم می زد با تردید
تا دست های بسته ی دریا را
با کمک رگ های زندگیش
از صخره ها درید
دریا آرام شده به زور
از موج زندگی
در چشمه های زیرینش
با صدای پای ایستادگی
به رنگ غرور
ساحل در خاطرات خود
نوشته است
که، در رختخواب
موجی ز باد
پیوسته می شود در عمق
کاسه ی خالی دریا
!!!!!!در آب ها چه شور

اسکنبیل

به اشک ماهتاب
که، بر برگ زنبقی آویز
سوار سفر شده
و پرندگان سفر کرده
پس ازغروب زمستان
به شاخه های اقاقی
که، خواست سنبله ی عطر را
آفتاب دهد
تکیه داده
کلاغ های سپید و سیاه
در جستجوی لانه های گذشته
از این درخت به آن
با چشم بّراق
برای خانه تکانی و تخم های جدید
ز کرده ها
نه پشیمان
برای عشق ... خطر کرده
امسال
قمری نر زودتر آمده بود
تا که، لانه ی نو ساز
بساز و از کودکان آینده
کنارسنبله ای نو
که، چشم زخم نخورده
به دور از نگه ای شور
پر از پوشش پر کرده
در انتظار توام
تا که، تازه هایی زخشک
بیاری و
لانه ای پر از گرمی
برای سر گذاشتن
بسازی
و من کنار تو
به هر کجا که، بخواهم
سفر کنم

اسکنبیل

در بیشه زار
گشته شکار
با زبان
وزقی بیکار
بال های شکسته ی پروانه ی بیمار
پروانه خستگی راه عشق داشت
جفتش به شعله شمعی ز عاشقان
هنگام عاشقی
آتش گرفته بود
وزق بی پروا
وزق بی دانش
وزق ناعاشق
کرده خود را هم رنگ
در میان صد رنگ
زده صد ضربه به پروانه عشق
تکیه داده برنی
شکمی داده ورم
که، خورد یک عالم
چشمش افتاده برون
که، ببیند همه را در کانون
ضربه هایی به سر پروانه
زده از روی جنون
دیوانه
دست و پایش بشکست
سینه اش خرد و خمیر
در کنار برکه
روی آبی تاریک
اوفتاد وخندید
از ته دل نالید
جفت من سوخته است
سرنوشت این گونه است

اسکنبیل